Urodzony w 1878 w Kijowie w rodzinie szlacheckiej, zmarły w 1929. Syn Józefa Klemensa Jaroszyńskiego, właściciela wielu dóbr, cukrowni na Podolu i banku w Kijowie, i Karoliny Borsza-Drzewieckiej. Ukończył Szkołę Męską Towarzystwa Popierania Szkoły Średniej i Pierwsze Gimnazjum Klasyczne w Kijowie (1896), potem wydział handlowy Szkoły Realnej w Moskwie (1899). Finansista, nazywany rosyjskim Vanderbiltem. W 1909 pomnożył majątek rozbijając kasyno w Monte Carlo: wygrał w przeliczeniu 774 kg złota. W marcu 1916 jego majątek szacowano – w przeliczeniu na dzisiejsze złote – na kwotę ponad 200 mld PLN. Był jednym z najbogatszych i wpływowych ludzi w carskiej Rosji i najbogatszym Polakiem prawdopodobnie w historii Polski. Był właścicielem lub współwłaścicielem 53 cukrowni i rafinerii cukru, 12 banków, szeregu kopalni, stalowni, towarzystw kolejowych, 2 towarzystw żeglugowych na Dnieprze, naftowych, ubezpieczeniowych, 8 fabryk przemysłu metalowego i maszynowego, tkalni lnu, cementowni, dwóch luksusowych hoteli w Kijowie, wydawnictw prasowych, połaci lasów.
Na potrzeby własne i rodziny utrzymywał wiele obiektów: pałace w Antopolu i Petersburgu, domy w Odessie, Londynie, wille we Francji, w Monte Carlo i Warszawie, 13 kamienic w Kijowie i 8 w Petersburgu.
Był wielkim filantropem. W 1917 r. kupił w Petersburgu dom na bursę dla polskich studentów (DS „Zgoda”). Był prezesem Komitetu Organizacyjnego Katolickiego Uniwersytetu Katolickiego i jednym z głównych jego fundatorów, wpłacając na jego powstanie w l. 1918–1922 ogromne kwoty. Potem wspierał KUL finansowo do końca życia.
Podczas wojny domowej w Rosji był uczestnikiem „intrygi bankowej”, która za cel miała finansowe wsparcie sił antybolszewickich. Miał zostać aresztowany, ukrywał się w Petersburgu, potem wyjechał do Kijowa, dalej do Odessy, a na wiosnę 1920 r. do Paryża, by wreszcie wkrótce przenieść się do Warszawy, gdzie zamieszkał w pałacu Sobańskich. Pełnił wówczas różne funkcje:
- doradcy Naczelnika Państwa, Józefa Piłsudskiego (1921–1922),
- prezesa Banku Zjednoczonych Przemysłowców SA w Warszawie,
- prezesa Rady Banku Leśnego SA w Wilnie”,
- dyrektora Banku Rosyjsko-Polskiego SA w Warszawie (1921–1923).
Był głównym udziałowcem Banku Towarowego SA w Warszawie (w r.1922). Jednak jego działalność finansowa w Polsce nie powiodła się. Popadł w problemy finansowe. W 1923 r. wyjechał do Rzymu, w 1926 r. wrócił do Warszawy, zamieszkując w małym mieszkaniu przy ul. Smoczej 7. Mimo to w 1928 r. przekazał kolejną darowiznę na KUL, pozostając sam w złej sytuacji materialnej. Pod koniec życia, po zamachu na jego życie w Operze Paryskiej (ukłuto go zatrutą igłą – prawdopodobnie z powodu działalności antybolszewickiej), miał problemy zdrowotne. Zmarł na dur brzuszny.